24 april - door: Margot
Wie had dat gedacht? Ik ben nu zo'n 3 maanden bij DOA op kantoor. Bijna vanaf het begin hadden we een kantoorkat. En eigenlijk begin ik katten wel leuk te vinden...
Al vanaf dat ik jong was heb ik meer met honden. Ik ben opgegroeid met honden om mij heen, opa en oma, ooms en tantes, vrienden van mijn ouders, iedereen had een hond. Of zelfs meerdere. Nu hebben we Yuma, ook een hond. Je kan dus best zeggen dat ik een hondenmens ben.
Maar bij DOA hebben we katten op kantoor. Mijn collega's zijn meer van de katten. Dus nadat ik daar een kleine twee of drie weken zat, kwam Betty op kantoor. Kantoorkat 1.
Daar moest ik aan wennen. Ik vond katten altijd zo onvoorspelbaar. Ze doen waar ze zelf zin in hebben. Ze hangen opeens in je arm of been. Ik schrik gewoon van ze. Ook Betty vertrouwde ik niet helemaal. Ze ging op mijn bureau zitten, en keek me dan zo aan met haar grote groene ogen. Vaak wanneer ik eventjes op Facebook of op mijn telefoon zat: betrapt! Maar uiteindelijk begon ik aan haar te wennen. Ik kon haar aaien, ze kwam op mijn bureau liggen, het was eigenlijk wel gezellig. Toen is er voor haar een fijn huisje gevonden en ging ze weg. Dat vond ik jammer, maar stiekem was ik wel een beetje blij. Dan hoefde ik niet meer zo op te letten.
Maar het was niet lang stil op kantoor, diezelfde middag nog kwam Arac. In tegenstelling tot Betty, hoefde ik helemaal niet aan Arac te wennen. Dat was zo'n ongelooflijk lieve, grote kater. Het was een schatje, echt mijn vriend. Hij kwam ook eigenlijk meteen al naar me toe. Zat naast mijn bureaustoel naar me te kijken en zachtjes te miauwen. Dan moest ik hem aaien. Na een paar dagen begon hij ook op mijn bureau te springen en niet veel later had meneer zijn favoriete plek gevonden: boven op mijn laptop. Lekker warm. Niet zo handig, maar heel gezellig. Arac was een schat. Ook voor hem werd een huisje gevonden, en stiekem had ik het daar echt wel even moeilijk mee. Het was gewoon mijn kantoorvriend!
Maar de volgende dag liep er weer een zwart monster rond. Tenminste, hij was er, maar hij was nog erg bang en zat boven op de kast. Pas na een paar dagen kwam hij voorzichtig de kast af en begon alles te ontdekken. Inmiddels is dit ook mijn vriendje geworden. Hij komt gezellig naast mijn laptop of op een stoel naast me liggen.
Al met al, ben ik een beetje een kattenmens geworden. Al zou ik zelf toch nooit een kat in huis nemen...
Al vanaf dat ik jong was heb ik meer met honden. Ik ben opgegroeid met honden om mij heen, opa en oma, ooms en tantes, vrienden van mijn ouders, iedereen had een hond. Of zelfs meerdere. Nu hebben we Yuma, ook een hond. Je kan dus best zeggen dat ik een hondenmens ben.
Maar bij DOA hebben we katten op kantoor. Mijn collega's zijn meer van de katten. Dus nadat ik daar een kleine twee of drie weken zat, kwam Betty op kantoor. Kantoorkat 1.
Daar moest ik aan wennen. Ik vond katten altijd zo onvoorspelbaar. Ze doen waar ze zelf zin in hebben. Ze hangen opeens in je arm of been. Ik schrik gewoon van ze. Ook Betty vertrouwde ik niet helemaal. Ze ging op mijn bureau zitten, en keek me dan zo aan met haar grote groene ogen. Vaak wanneer ik eventjes op Facebook of op mijn telefoon zat: betrapt! Maar uiteindelijk begon ik aan haar te wennen. Ik kon haar aaien, ze kwam op mijn bureau liggen, het was eigenlijk wel gezellig. Toen is er voor haar een fijn huisje gevonden en ging ze weg. Dat vond ik jammer, maar stiekem was ik wel een beetje blij. Dan hoefde ik niet meer zo op te letten.
Maar het was niet lang stil op kantoor, diezelfde middag nog kwam Arac. In tegenstelling tot Betty, hoefde ik helemaal niet aan Arac te wennen. Dat was zo'n ongelooflijk lieve, grote kater. Het was een schatje, echt mijn vriend. Hij kwam ook eigenlijk meteen al naar me toe. Zat naast mijn bureaustoel naar me te kijken en zachtjes te miauwen. Dan moest ik hem aaien. Na een paar dagen begon hij ook op mijn bureau te springen en niet veel later had meneer zijn favoriete plek gevonden: boven op mijn laptop. Lekker warm. Niet zo handig, maar heel gezellig. Arac was een schat. Ook voor hem werd een huisje gevonden, en stiekem had ik het daar echt wel even moeilijk mee. Het was gewoon mijn kantoorvriend!
Maar de volgende dag liep er weer een zwart monster rond. Tenminste, hij was er, maar hij was nog erg bang en zat boven op de kast. Pas na een paar dagen kwam hij voorzichtig de kast af en begon alles te ontdekken. Inmiddels is dit ook mijn vriendje geworden. Hij komt gezellig naast mijn laptop of op een stoel naast me liggen.
Al met al, ben ik een beetje een kattenmens geworden. Al zou ik zelf toch nooit een kat in huis nemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten