11 maart - door: Margot
En nog een boek uit! Dit is pas nummer zeven, dit jaar wil ik 40 boeken lezen, dus ik heb nog even te gaan. Ik las Meisje Met Negen Pruiken, wat vond ik ervan?
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat je boeken zoals deze gewoon 'moet' lezen. Het is niet altijd even leuk, maar het zijn wel mooie en belangrijke verhalen.
Eerst maar eens wat er op de achterkant van het boek staat:
"Meisje met negen pruiken is het ontroerende en ontwapenende dagboek van een meisje dat op jonge leeftijd vecht tegen een dodelijke vorm van kanker. Sophie van der Stap schreef een aangrijpend verslag over de 54 weken waarin ze chemotherapie onderging.
Openhartig én met humor vertelt ze over doktersintriges en geroddel van zusters, kaal worden en wenkbrauwen stiften, daten en verliefd zijn op dokter K, pruiken shoppen en dansen in nachtclubs, maar ook over de gewenning, haar onzekerheden, angsten en, onvermijdelijk, de dood. Haar negen pruiken geven haar elk een ander gevoel en een andere persoonlijkheid, en helpen haar haar ziekte te overwinnen."
Een heftig verhaal dus, al was het minder dan ik dacht. Ik moest er echt heel erg inkomen. Het duurde lang voordat ik in het verhaal zat. Het is ook een heel ander boek dan te vorige zes die ik las. Sophie vertelt het vanuit zichzelf, er zitten daarom maar weinig dialogen in het verhaal. Dit maakte het af en toe ook wel was saai of moeilijk te lezen. Af en toe ging ze van de hak op de tak en begreep ik het niet helemaal meer.
Het is niet het beste boek wat ik ooit gelezen heb, maar ook zeker niet het slechtste. Het is gewoon een mooi verhaal, en, zoals ik al schreef, iets wat je gelezen moet hebben.
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat je boeken zoals deze gewoon 'moet' lezen. Het is niet altijd even leuk, maar het zijn wel mooie en belangrijke verhalen.
Eerst maar eens wat er op de achterkant van het boek staat:
"Meisje met negen pruiken is het ontroerende en ontwapenende dagboek van een meisje dat op jonge leeftijd vecht tegen een dodelijke vorm van kanker. Sophie van der Stap schreef een aangrijpend verslag over de 54 weken waarin ze chemotherapie onderging.
Openhartig én met humor vertelt ze over doktersintriges en geroddel van zusters, kaal worden en wenkbrauwen stiften, daten en verliefd zijn op dokter K, pruiken shoppen en dansen in nachtclubs, maar ook over de gewenning, haar onzekerheden, angsten en, onvermijdelijk, de dood. Haar negen pruiken geven haar elk een ander gevoel en een andere persoonlijkheid, en helpen haar haar ziekte te overwinnen."
Een heftig verhaal dus, al was het minder dan ik dacht. Ik moest er echt heel erg inkomen. Het duurde lang voordat ik in het verhaal zat. Het is ook een heel ander boek dan te vorige zes die ik las. Sophie vertelt het vanuit zichzelf, er zitten daarom maar weinig dialogen in het verhaal. Dit maakte het af en toe ook wel was saai of moeilijk te lezen. Af en toe ging ze van de hak op de tak en begreep ik het niet helemaal meer.
Het is niet het beste boek wat ik ooit gelezen heb, maar ook zeker niet het slechtste. Het is gewoon een mooi verhaal, en, zoals ik al schreef, iets wat je gelezen moet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten