Column: hoe ik toch weer in een achtbaan belandde

Achtbanen en ik. Geen goede combinatie. Ik heb er niets mee. Waar anderen het geweldig vinden, heb ik er een hekel aan. Hoe kan het dan dat ik laatst toch weer in een achtbaan belandde?

Al van kleins af aan was ik erg voorzichtig. Ik durfde gewoon niet zoveel en ik vroeg overal hulp of een handje bij. Ik wilde best op een hoge steen klimmen, maar had wel een handje nodig om eraf te stappen. Ik wilde best wel op een klimtoestel op het schoolplein klimmen, maar er weer af gaan, dat duurde wel even. Waar anderen sprongen, deed ik uiterst voorzichtig. 



In pretparken durfde ik ook niet zo veel. Al die dingen die maar zo hard gaan, en over de kop, nee niks voor mij. En dat is altijd zo gebleven. Bij hoge uitzondering ga ik wel eens in een achtbaan, maar leuk vind ik het niet. 

"800 keer over de kop,,

In Disney zat ik per ongeluk in een achtbaan die, voor mijn gevoel, 800 keer over de kop ging. Niet leuk. In Walibi zat ik in de houten achtbaan, met iemand naast me die nog banger was dan ik. Ook geen succes.

Laatst was ik dus in de Efteling. De Python sla ik per definitie al over. Ik vind het veel leuker om op een bankje te zitten en ernaar te kijken. Joris en de Draak leek mij ook niet zo'n goed plan. Maar, ik ben wel in de Vliegende Hollander geweest. De wachtrij is erg mooi, maar van het achtbaan ritje zelf heb ik niet veel meegekregen. Ja, dat ik het niet leuk vond, maar hoe het er verder uitzag, no clue. Ik was blij dat ik er weer uit mocht!

Achtbanen en ik. Ik vind het leuk dan anderen er zoveel plezier aan beleven, maar aan mij is het niet besteed. Doe mij maar een zweefmolen, veel leuker! 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten