Een krukje is je beste vriend. Broeken zijn standaard te lang. Vooraan op de schoolfoto, of een andere groepsfoto. Bij een concert zie je vrijwel niks. Altijd omhoog kijken. Bureaustoel staat op zijn laagst. Het bureau zelf trouwens ook. Op de basisschool altijd het laagste tafeltje. Je vriend geen spontaan kusje op zijn wang kunnen geven. Moeten springen om iets te kunnen zien. Jonger lijken dan je bent. Je naam wordt een verkleinwoordje. Je kunt eigenlijk nooit ergens bij. Je bent klein.
Zelf ben ik maar 1 meter 60. Een kleintje dus. Ik heb eigenlijk altijd een krukje of trappetje nodig om iets boven uit de kast te pakken. Elke spijkerbroek die ik koop is te lang. Soms zelfs nog als ik hakken draag. En zelfs met hakken aan ben ik nog de kleinste (want dan heeft iedereen om mij heen ook hakken aan). Om bij een concert iets te zien moet ik opgetild worden, want ook de schermen zijn voor mij vaak niet te zien. Ik stond nooit achteraan op schoolfoto's, maar altijd vooraan. Op school moet ik de bureaustoelen altijd omlaag zetten. Op de basisschool had ik altijd het laagste tafeltje uit het groepje waar ik in zat. Vincent is 1 meter 80 dus ik kan hem geen spontaan kusje op zijn wang geven (ik moet altijd aan zijn arm trekken.. lekker spontaan en romantisch...) Ik word vaak jonger geschat dan ik in werkelijkheid ben en mensen noemen me "Margootje". Ik ben een onderdeurtje.
Maar trauma's heb ik niet hoor. Klein maar fijn toch!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten